Ein litt uvanleg start på dagen

Vanleg start på dagen

Ein dag startar reint transportmessig vanlegvis med at eg pakkar powerbanken ned i sekken, tek med meg sekk, sykkelhjelm og tøy som høver til vêret og ein sykkeltur, får skyss med kona til Bystasjonen eller deromkring, tek bysykkel siste 1,5 km til jobb, stemplar inn og set powerbanken på ladeing slik at den er klar for dagens utfordringar etter arbeidstid. Av og til vert sykkelturen avbrutt av eit ærende i ein butikk e.a. der eg anten parkerer sykkelen i eit stativ for å fortsetja med den eller ein annan sykkel i stativet etter ærendet, eller eg set den på pause for å henta den samme med meg på resten av turen.

Alternativ start på dagen.

Problema i dag starta eigentleg i går. Fordi me skal ha med oss småfolk på førjulstreffet, var eg ekstra lur i går og sette inn barnesetene i bilen til yngstemann som skal henta småfolket i barnehagen i dag. Vidare gløymde eg å leggja powerbanken i sekken i dag tidleg, så den låg att heime.

I dag skulle eg levera ein julepresang på vegen pluss at eg hadde med meg litt penare sko til restaurant-basert førjulstreff rett etter jobb. Det var ikkje plass til både sko og presang i sekken, så eg planla å ha presangen i sekken første delen av sykkelturen og skoa i sekken andre delen.

Så langt alt vel, såvidt eg kjende til. Eg vurderte om eg skulle gå første delen til jobb, men derfrå var det langt å gå til neste bysykkelstativ (med minst 1 ledig sykkel), så eg valde å ta sekken på ryggen og skoa i sykkel-korga og bruka pause-funksjonen på adressa for julepresang-leveransen. Akkurat denne gongen fungerte ikkje pause-funksjonen, så eg tok sjansen på at den fekk stå i fred på dette korte ærendet.

Ute på gata igjen skulle eg putta skoa i sekken (burde sjølvsagt gjort det før eg gjekk inn), men der var verken sykkel eller sko. Litt stressa såg eg meg rundt og gjekk litt fram og tilbake medan eg hadde dialog med Bergen Bysykkel som skulle prøva å spora opp sykkelen, og fann ut at det beste var å bevega meg i retning jobben.

Vel framme på kontoret fekk eg endeleg melding om at sykkelen stod i ro i Vågsbunnen ein kilometer frå jobben. Eg kasta meg rundt og la på sprang (som etterkvart gjekk over i rask gange) og fann sykkelen utan sko rett ved ei gruppe typiske Vågsbunn-folk. Ingen av dei hadde sett skoa, så eg tenkte at noko sikkert hadde betre bruk for dei enn eg (sånn rett før jul) og sykla sykkelen tilbake på jobben og fekk sett den i eit skikkeleg stativ.

Endeleg tilbake på kontoret ringer yngstemann og lurar på om eg veit kvar bilnøkkelen hans er. Med bange aningar kjenner eg etter i jakkelomma, og der ligg nøkkelen til den bilen han skal henta småfolket med. Fordelen med samtalen er at han lovar å lada powerbanken som ligg heime, og eg lovar å koma med bilnøkkelen så snart eg kan. Det går forsåvidt greit. Eg låner bilen til ein kollega (må rett nok sykla - med bysykkel til der kollegaen bur - på Møllendal 3,5 km unna) og kjører 16 km kvar veg med bilnøkkelen hans tidsnok til lunsj med gode kollegaer (og kollegaen sin bil parkert på ein annan kollega sin p-plass på jobben - så slapp eg å sykla tilbake frå Møllendal).

Etterpå

Framleis er eg litt skjelven og eit par sko fattigare men minst 5-6 opplevingar rikare.

Bilstans utan mobiltelefon

Eit lite tilbakeblikk på ein historie frå tidleg på 90-talet - den gongen mobiltelefonen ikkje var ein venleg ting å ha.

På denne tida var det slik at når nokon skulle avtala å møtast. måtte slik avtale gjerast slik at begge partar visste kvar og kortid dette skulle skje. Dersom noko uføresett skulle intreffa var det ogaå lurt å ha ein plan B på lur. Av og til skjer ting litt meire spontant der ein ikkje heilt innser at det er behov for verken plan A eller B, for ein skal berre nett ned i vegen...

Familien på 3 var på veg heim frå Osterøy til Fyllingsdalen ein søndag ettermiddag. Eg køyrde bilen som var i ferd med å gå tom for bensin. Men eg visste kor langt ned nåla på bensinmålaren pleide å gå, og det var enno eit stykke igjen. Litt pussig at den ikkje flytta seg i det heile tatt, men eg tok det som eit teikn på lavt forbruk og at det framleis var ein del igjen på tanken.

Omlag midtvegs i Eidsvågstunnelen sitt sørgåande løp viste det seg at det var heilt tomt på tanken. Derifrå er det 800-900 meter til næraste bensinstasjon (rett sør for tunnelen). Eg tok med meg ei reservekanne og gjekk ned dit å kjøpa bensin. Ulempa var at stasjonen var stengt, kun høve bankkort-betaling, bank-kontoen tom, og eg hadde ingen mulighet til å få betalt med dei kontantane eg hadde på meg.

To folk i ein bil som nettopp hadde fylt ferdig såg at eg stod der litt rådvill og lurte på om eg trengte hjelp. Eg fortalde om situasjonen, og dei tilbydde meg skyss til næraste bensinstasjon 1,5 km. unna. Eg takka ja, men det viste seg då me kom dit at også den var stengt. Herfrå var det 4 km til neste stasjon, og også dit fekk eg tilbod om skyss. Eg tenkte at det var lenge for kona mi å sitja å venta i bilen i tunnelen, men vurderte at det var betre å få skaffa bensin så fort som råd enn å dra tilbake og gje beskjed og deretter dra ut på leiting igjen.

Me køyrde derfor til (den no nedlagte) stasjonen i Håkonsgaten. Den var open og med personale som kunne ta kontantar. Eg fylte opp kanna, takka sjåførane så mykje for hjelpa og gjekk inn for å betala. Då eg kom ut igjen var dei der framleis og lurte på om eg ville ha skyss tilbake til tunnelen. Overvelda takka eg igjen ja til dette endå meir generøse tilbodet. Me måtte då tilbake til tunnelen, gjennom nordgåande løp og tilbake til bilen i sørgåande, ein strekning på ytterlegare 10 kilometer.

I mellomtida hadde kona mi fått hjelp av ein annan trafikant som meinte at det var ugunstig å stå slik midt i tunnelen. Ho forklarte at eg var ute for å skaffa bensin, men han tilbydde seg å slepa bilen ut av tunnelen og ned til bensinstasjonen. Også ho hadde kun kontantar, og fekk i utgangspunktet ikkje fylt bensin på tanken, men sjåføren i den andre bilen tilbydde seg å bruka sitt eige bankkort, og så kunne ho betala han i kontantar.

På dette tidspunktet var alle happy, meir eller mindre. Eg hadde fått bensin og var på veg til der eg trudde bilen var. Bjarnhild hadde også fått bensin men lurte på kvar eg var og kvar eg ville dukka opp. Det sikraste var nok å kjøre gjennom tunnelen att (både nord- og sør-over) og stilla seg opp like utanfor tunnelopninga, for uansett måtte eg jo tilbake dit.

På same tida ver eg på veg tilbake i nord- og sørgåande løp, men fann naturleg nok ingen bil. Eg bad derfor mine reddande englar om å setja meg av på den første bensinstasjonen, for uansett kva som hende, så vart det det sikre punktet å dukka opp på. Kona mi på si side stod ganske snart etter rett utanfor tunnel-løpet og venta på at eg skulle koma henne i møte der sidan det var einaste vegen til det sikre punktet i tunnelen.

Slik vart me ståande. Ganske lenge. Frå tid til anna gjekk eg til næraste telefonkiosk for å ringa heim. For eg tenkte at dersom ho ikkje kom til bensinstasjonen, måtte ho til slutt heim. Det begynte også å verta seint, og gutten i baksettet burde vore i seng. Til slutt innsåg ho også at det var ingen vits å stå der å venta. Ho resite derfor heim og kunne ta telefonen når eg ringte heim frå telefonkiosken (for 3. eller 4. gong).

Historia enda bra. Alle visste kvar alle var. Eg måtta ta bussen heim. Bussjåføren var ikkje heilt happy med bensin som håndbagasje, men eg gav han kortversjonen av historien og fekk både sympati og reiseløyve.

Omlag fem år seinare kjøpte me mobiltelefon.

Frekvent blogging

Frå eg starta denne bloggen i 2009 har eg lagt ut jamt over 2 innlegg i året og har hatt intensjonar om å forsetja med det, så når eg no ser at innleiinga til mitt førre innlegg for snart 2,5 år sidan inneheld teksten "Eg har sikkert noko meir hyggeleg å skriva om om eit halvt års tid eller så.", ser eg at både denne setninga viser seg å ikkje heilt halda stikk samt at progresjonen på 2 innlegg i året har fått ein knekk og vel derfor å pynta på det litt med å leggja ut eit innlegg (i den grad det er mogeleg) som består av ein kronglete setning som kort oppsummerer tida sidan sist ved i korte trekk å nemna at eg har fått to barnebarn og bytta jobb fire gongar (sjølv om det første av desse to barnebarna og det første av desse fire jobbskifta kom før nevnte innlegg).

Oppkast er skikkeleg kipt

Obs!

Dette innlegget handlar om oppkast, altså rein og skjær vrenging av mageinnhald. Dersom du ikkje ønskjer å lesa om slikt, bør du stå over. Eg har sikkert noko meir hyggeleg å skriva om om eit halvt års tid eller så.

Men altså; i natt har eg erfart at oppkast er skikkeleg kipt. Det er mange ting eg heller ville gjort enn å henga over doskåla og vrenga av meg det som har lagt og ulma heile dagen i forkant.

I tillegg til at det er både slitsomt, ekkelt og ubehageleg, så kjem det som regel når kroppen er skikkeleg i ulage. Eg hadde det siste halve døgnet prøvd på vanleg måte å kvitta meg med innhaldet som plaga meg, men utan det heilt store resultatet, og utan at magen kjendes betre. Eg kjende meg dessutan nesten litt småkvalm, men antok det var mest ubehag som følgje av magesmertene. Derfor orka eg rett og slett ikkje tanken på å kasta opp i tillegg.

Men sånn nesten halvvegs ut i natta, sa kroppen at eg ikkje hadde noko valg. Her var det innhald som måtte ut. Og når det ikkje kjem ut den vanlege vegen, er det berre å trekkja det tilbake same vegen som det kom inn. Om ein kjenner at ein orkar slikt eller ikkje, har tydelegvis ingenting å sei. Ut skulle det, og det gjorde det til gagns.

Når ein då sit der og vrenger seg er det jo naturleg for enkelte å fabulera litt. Og i mitt tilfelle kom eg til at det er så mange ting eg heller kunne tenkt meg å gjort en akkurat dette. T.d. administrera innkomande og utgåande fakturaer, streva med dårleg tilpassa offentlege kommunikasjonsmiddel, stå i bilkø, vaska do og bad. Ja, til og med det å skriva handleliste må jo vera meir lystbetont enn å bedriva slik tilsynelatande meiningslaus aktivitet som ikkje eingong gjev utslag på aktivitets-appen på mobilen.

Ein times tid lenger ute i natta kan det kjennast som ei slags trøyst at magen kanskje er bittelitegranne mindre vond, og at eg kanskje får meg litt søvn før dagen melder seg. Det var vel det som var meininga, skulle eg tru. Men skikkeleg kipt et det uansett.

Lagnaden til ei hodelykt

Soge om ei hodelykt i 3,5 akter, og stor takk til Nokas på Sartor! 

Første akt: laurdag 10. september 2016

Ein stor og festlig dag. Eg fyller 50 år og ei veke og markerer det med stor fest på Bibelskulen. Mykje gildt folk og mange flotte presangar, m.a. to hodelykter som også kan nyttast som sykkellykt.

Andre akt: fredag 8. september 2017

Som vanleg syklar eg til jobben, og brukar den veldig gode lykta som sykkellykt. Etter jobben skal eg rett til by'n på kulturnatt i lag med Bjarnhild. Eg syklar derfor rett ned på bussterminalen på Sartor, låser sykkelen til sykkelstativet, og springer til bussen. Etter mange flotte opplevingar i by'n spaserer me til Bjarnhild sin jobb der bilen står og kjører heim.

(halv akt: måndag 11. september 2017)

Eg er i Oslo på valdagen og anar ingenting om "dramatikken" rundt sykkelen. Jauda, eg har førehandsrøysta. 

Tredje akt: onsdag 13. september 2017

Etter 2 dagar på kurs i Oslo skal eg igjen på jobb på ImF på Sotra. Som vanleg går eg ut i boden for å henta sykkelen. Men der står det ingen sykkel. Hm, kan eg ha sett den i garasjen? Nei, ikkje der heller.

Då er det berre å gå inn på "Din tidslinje" på Google Maps og sjekka korhen eg sykla sist. Google trur at eg har sykla til jobben og etter jobb kjørt bil innom Sartor og deretter til by'n, men er legger til litt hukommelse og forstår at eg nok har sett frå meg sykkelen på Sartor for nesten ei veke sidan. Eg satsar på at den står trygt, og spaserer til jobb med planer om å henta sykkelen etter jobb.

Etter jobb spaserer eg ned på Sartor for å henta sykkelen. Då eg svingar inn på bussterminalen ser eg at sykkelen står akkurat der eg sette den frå meg. Eg låser opp låsen og har akkurat festa den til ramma, då deg ser at det også er festa ein gul lapp til ramma. Hm, tenkjer eg (omlag som eg gjorde om morgonen då sykkelen var vekke), er det ei åtvaring om at sykkelen har stått der vel lenge? Nei, det er info frå vaktselskapet: "Hei! Lykten din ligger på vekterkontoret. - Nokas".

Javel, tenkjer eg på veg mot vekterkontoret, er dette generell sykkelomsorg frå Nokas? Meir rekker eg ikkje å tenkja før eg bankar på og får utlevert lykta saman med den "dramatiske" soga lykta har vore utsett for to dagar tidlegare. Då har vektarane frå Nokas observert ein kjenning av politiet som er nekta tilgang til senteret grunna stadige tjuverier. Dei ser at han har med seg to syklar (ikkje min, den står trygt låst), og har stø kurs mot sykkelstativet. Dei varslar politiet og følgjer med på kva mannen har i gjære. Han startar med å fjerna alle lause gjenstander frå syklane som står der. Vektarane får då hjelp av politiet som får tatt mannen på fersken, og Nokas tek vare på lykta som såg litt dyr ut. 

Alt gjekk altså bra, men litt leit å tenkja på kva traumer lykta har vore utsett for utan at eg har ofra verken den eller sykkelen ein tanke. Og stor takk til Nokas som tok vare på lykta! Neste gong brukar eg heller tid på å ta av lykta sjølv om det skulle medføre at bussen kjører utan meg. 

Reiseblogg Gdansk

- Hallo, eg lurte på ein ting: Har du huska å ta med pass?
- Nei!
- Eh, kva sa du? Har du huska å ta med pass?
- Nei!
- Eh, då må du nesten kjøra heim og henta dei. Korhen er du no?
- I Knappetunnelen.
- Å!

Dag 1, Avreise - 24. mai

Reise

Eg sit ved Circle K ved Bergen Lufthavn Flesland og ventar på Bjarnhild som kjem direkte frå jobb med bilen. Ho køyrer via Knappetunnelen for å unngå kø. Eg tenkjer gjennom kva me må gjera før me kjem oss av garde. M.a. det med pass. Klokka er 14.55 og flyet til Gdansk går kl. 17.00.

Tidlegare på dagen har eg pakka jobbsekken og reisesekken, medan Bjarnhild tok kofferten med seg på jobb. I reisesekken har eg m.a. mine toalettsaker pluss litt reisemat (ost og juice). Planen var å ta bussen kl. 14 frå Straume og samtidig stikka innom senteret for å kjøpa nye batterier til bagasjevekta. Sidan eg (som vanleg) er litt seinare ferdig på jobb enn planlagt, må eg pakka om sekkane litt fort (det som skal med på turen i reisesekken og denne oppi jobb-sekken). Toalettmappa som skal i kofferten tek eg i handa.

På veg ut av huset vil eg sjekka nøyaktig kva batteri eg skal kjøpa slik at det går raskt, og ser på huskelista at eg må huska å ta med ost og juice som eg har lagt i kjøleskapet på jobben. Full fart tilbake, taper ikkje meir enn 3-4 minutter (og huska toalettmappa som eg sette frå meg utanfor døra før eg sprang innatt). Puh! Eg rekker både å kjøpa batteri og ta bussen til flyplassen. Ost og juice legg eg i ein pose saman med toalettmappa klar for ompakking på flyplassen.

Så sit eg på ein benk utanfor bensinstasjonen (med pose og sekk) og tenkjer gjennom den vidare reisa. Etter ein kort og hektisk telefonsamtale med Bjarnhild finner me ut at ho rett og slett må kjøra heim til Sotra i ettermiddagsrushen for å henta passa. På magisk vis unngår ho dei verste køane, yngstemann kjem henne i møte for å spara tid, ho returnerer til bensinstasjonen, eg tek ut kofferten og legger jobbsekken inn i bilen, ho køyrer for å parkera, og eg går til flyplassen med sekk og koffert for å sjekka inn bagasjen. Klokka er no 15.45, siste innsjekk er 16.20 og oppmøte ved gaten 16.30. Dette bør gå bra, og det gjorde det.

Inne på flyet, letta over at alt faktisk har gått så bra som det gjorde, kjem eg til å tenkja på posen med toalettsaker, juice og ost. La eg den i kofferten, eller ligg den igjen ved benken utanfor bensinstasjonen?

Ankomst

Framme på flyplassen i Gdansk finner me rett buss (etter å ha kontrollert at innhaldet i posen ikkje ligg i kofferten), vert godt mottatt i ein flott, gammal leilighet midt i gamlebyen, og kan endeleg slappa av og nyta resten av opphaldet.

På kvelden får me oss ein matbit på Restauracja Sapore før me tek me ein rusletur rudt i gamlebyen.

Mariakirken (Bazylika Mariacka)

Rådhuset

Dag 2, Gdansk - 25. mai

I dag er dagen eldstemann heime skal henta posen frå i går på bensinstasjonen. Då er det kapittelet ferdig.

Her i Gdansk har me ingen planer, men startar å gå mot marinaen ved Motława. Då får me sjå hovudgata Dłluga og Dłlugi Targ i dagslys.

Flotte fasadar i Długi Targ

I enden av marinaen ser me ein båt som dei hadde gløymd å ausa:

 før me tek ferga over og får med oss dette obligatoriske fotomotivet:

 

I nærleiken av Katarinakyrkja (Kościół św. Katarzyny) får me tilbod om ein guida tur rundt i byen. Prisen er lav og sjåføren er hyggeleg, så me slår til. Då får me med oss m.a. desse spennande attraksjonane:

Brua over kanalen med kjærlighetshengelåsar

Marknaden Hala Targowa.

Solidaritetssenteret

Monumentet for dei falne skipsverftsarbeidarane

Utsikta frå milenniumskorset (Krzyż Milenijny)

 Etter spa og ein pause kjem me over dette grøne alternativet:

før me tek ei rusletur igjen og endar på på Hard Rock Cafe.

Til slutt ruslar med ned til elva igjen og får sjå på nært hald dette grøne huset:

Dette grøne huset

Dag 3, Gdansk - 26. mai

Me startar dagen med ein tur innom rådhustårnet og får sjå store deler av byen.

"Legoland" aust for Mariakirken

Så sykla me ut til Westerplatte der andre verdskrigen starta.

Monumentet på høgda

Nigdy więcej wojny - Aldri meir krig

Etterpå reiser me ut til Galeria Bałtycka før me kjem over desse flotte lyssette fontenene på vegen tilbake:

Dag 4, Heimreise - 27. mai

Dagen startar med å pakka bagasjen. Kofferten var vel tung, og eg byrjar å leita etter bagasjevekta. Eg kan ikkje hugsa å ha sett den etter at eg tok den ut av sekken på jobben før avreise for å sjekka kva batteri den skulle ha. Jaja, den kan neppe vera meir enn 25-26 kilo, og garantert ikkje over 30, og grensa var på 32, så det bør gå.

Deretter ruslar me litt rundt i byen for å få med oss dei siste inntrykka (og butikkane) før me returnerer til flyplassen med ein stadig meir passasjert buss.

Same fontena i dagslys

På innsjekkings-køen på flyplassen ser me at det på eine billetten stod 32 kg. bagasje ikkje inkludert og på den andre 23 kg. inkludert. Når då bagasjen veg 29,9 kg vert det ca. 250 kr. å betala for overvekt pluss bittelitt stress med klokka sidan me måtte ut av køen og bort til billettluka.

Vel inne på flyet tek eg meg i å undra meg på kvifor "Fest setebeltet"-skiltet står på 3 språk og "Flytevest"-skiltet står på 4 språk.

Dag 5, Ettertanke

Kva sit eg igjen med etter turen? Jau, ein plastpose med: toalettsaker, oppvarma ost og juice og ei pakke med batterier til bagasjevekta.

Trappefornying

Eg har ingen tankar om å starta nokon interiør-blogg. Likevel kjenner eg trangen til å dela mine erfaringar med fornying av trappa vår opp til over-etasjen.

Bakgrunn

Trappa vår er veldig open og veldig trekvit (men ikkje like kvit som då treet var nytt for 11 år sidan). Me ønskte derfor å tetta trappa samstundes som me var litt lei den kjedelege tre-fargen som var i ferd med å verta stadig mørkare.

Plan

Me gjekk dermed i gang med å undersøkja kva me kunne gjera og i kva rekkefølgje det var lurt å gjera det. Basert på utforminga av trappa valde me å (I) mala, (II) leggja trappefornyarar i trappa, (III) tetta og (IV) mala resten igjen.

Gjennomføring

Basert på bildematerialet (planen var å ta eit "før" og eit "etter"-bilde) ser eg at dette nok har tatt litt lengre tid enn tanken var, men slik vart det altså (kanskje til oppmuntring for andre):

10. mars 2014

Klar til start.

6. mai 2014

Eg huskar ikkje i dag heilt kva som har skjedd sidan mars, men no er i alle fall gelenderet malt kvitt. Greit å få gjort det før resten for å unngå maling-søl på nye trinn.

28. september 2014

 Då er trappefornyarane på plass. Dei kom i to storleikar og alle måtte sagast til for å passa i trappene. Ikkje alltid eg traff heilt, men resultatet vart ikkje så aller verst.

15. april 2015

Etter ein lang vinter hadde me endeleg vald korleis me skulle tetta trappa. Her er me ferdige med 9 av 14. trinn.

19. april 2015

Så har me endeleg kome heilt ned og er klare for sparkling og maling. Sidan trinna er avrunda i bak-kant måtte det uansett sparklast, og då var eg heller ikkje 100% nøyaktig med verken trappefornyarar eller tetting.

9. juni 2015

Ferdig sparkla (spesielt på baksida som ikkje viser her).

15. juni 2015

Ferdig malt (grunning pluss første strøk).

23. juni 2015

Ferdig malt og maskeringstape fjerna.

Ferdig?

Neida! No må det tettast både der trappefornyarane ikkje når heilt ut mot ramma og i mellomrommet mellom tettings-plater og trappetrinna/ramma. På baksida er det nesten perfekt, men trinna trenger litt ettersyn.

I tillegg ligg vil det alltid vera enkelte partier der streken mellom kvitmalte tettingsplater og trappetrinna i sølvgrå eik ikkje er heilt rett.

Her vil det nok verta flikka i lang tid, men prosjektet er vel å rekna som fullført.